ZOOted Sowa duża zooted plastikowa 11cm w torbie

Jego pierwotną ojczyzną są Indie i Sri Lanka, gdzie najczęściej przebywają w lasach liściastych, zaroślach, ale także na terenach trawiastych. Pawie są często trzymane na wolności w parkach zamkowych i ogrodach zoologicznych. Paw jest narodowym ptakiem Indii. Samiec pawia w koronie ma niebieską głowę, szyję i brzuch. Tylne pióra są zielonkawo-brązowe, a skrzydła brązowe i czarne paski. „Ogon” pawi nie jest w rzeczywistości prawdziwym ogonem, ale raczej bardzo wydłużonymi górnymi piórami ogona, które tworzą tzw. "chodnik". Na końcu każdego pióra skrzydła znajduje się „pawie oko”. Samce mogą mierzyć ponad 2 metry nawet z pióropuszem. Zarówno samce, jak i samice mają na głowie kilkucentymetrową koronę. Nawet pawie mogą rozłożyć pióra ogona, gdy są zagrożone, ale są one znacznie mniejsze niż u koguta. Samice składają 4–8 jasnobrązowych jaj. Młode wylęgają się po 28 dniach. Samica opiekuje się pisklętami samotnie. Pawie mogą żyć do piętnastu lat.

Surykatki zamieszkują suche sawanny, pustynie i półpustynie południowoafrykańskiego interioru. Chowają się przed słońcem i drapieżnikami w szczelinach skalnych, kopcach termitów i norach, pozostawionych przez inne ssaki lub wykopanych przez nie same. Surykatki poruszają się w grupach liczących do 30 osobników o ścisłej strukturze społecznej. Na czele grupy stoi dominująca para, która zazwyczaj jest jedyną, która się rozmnaża. Jeśli potomstwo nie pochodzi od dominującej samicy, decyzja o utrzymaniu go przy życiu należy do przywódcy pary. Dominujące samice mogą znęcać się nad podległymi samicami, zabierać ich młode z nor, a nawet je zabijać. Dieta surykatek obejmuje również jadowite węże, pająki i skorpiony, ponieważ surykatki radzą sobie z ich jadem i są na niego odporne. Nazwa surikata wywodzi się z języka francuskiego, gdzie souris-chat oznacza coś w rodzaju "małej myszki".

Dziki indyk jest najcięższym ptakiem kopiącym. Samiec indyka dzikiego to duży i ciężki ptak, mierzący do 120 cm i ważący około 10 kg. Ma długie nogi i szyję, krótkie i zaokrąglone skrzydła oraz szeroki ogon. Głowa i szyja są łyse, z mięsistymi, czerwonymi płatami i naroślami na głowie, brodzie i szyi. Płatki puchną, gdy są podekscytowane.

Pingwin cesarski jest najwyższym i najcięższym ze wszystkich pingwinów. Występuje endemicznie na Antarktydzie. Samiec ma takie samo ubarwienie upierzenia jak samica, ale jest nieco wyższy i cięższy. Ogólnie gatunek osiąga wysokość do 122 centymetrów i wagę od 22 do 45 kilogramów. Pingwin cesarski znany jest z podróży, które co roku odbywają dorosłe osobniki, aby połączyć się w pary i nakarmić swoje młode. Ponieważ pingwin cesarski nie buduje gniazda, aby ponownie odnaleźć partnera lub młode, musi polegać na dźwiękowej komunikacji. Wykorzystuje złożone kombinacje dźwięków, które są niezbędne do rozpoznawania rodziców, młodych ludzi i partnerów. Pingwin cesarski rozmnaża się w najzimniejszym środowisku spośród wszystkich ptaków – temperatura powietrza może spaść do -40°C, a wiatr osiąga prędkość do 144 km/h. Temperatura wody wynosi -1,8°C, czyli jest znacznie niższa od średniej temperatury ciała pingwina (39°C). Ochrona piór - pingwiny regularnie smarują swoje pióra wraz z dziobami i skrzydłami olejem (zjełczałą wydzieliną), który tworzy się w pobliżu tylnych piór, czyli nasady ogona. Pióra są zatem całkowicie wodoodporne (nie wchłaniają i nie wydmuchują - zapobiegają wnikaniu wody i zachowują izolację, jaką zapewnia warstwa powietrza pomiędzy skórą a piórami). Na wolności pingwiny cesarskie żyją zwykle około 20 lat.

Łoś europejski jest największym przedstawicielem rodziny jeleniowatych. Żyje w północnych lasach Europy, Azji i Ameryki. Łoś został wytępiony na ziemiach czeskich już w średniowieczu. Żywią się liśćmi brzóz, wierzb i żurawi, roślinami wodnymi i bagiennymi. Ze względu na swoje rozmiary zjada do 50 kilogramów pożywienia dziennie, więc oczywistym jest, że w poszukiwaniu pożywienia musi migrować. Łosie są doskonale przystosowane do poruszania się po miękkim podłożu – ich stopy, wyposażone w wysuwane kopyta, zajmują dużą powierzchnię. Poruszają się z prędkością 50 km/h. Dobrze pływają. Poroże łosia byka może ważyć do 60 kg i osiągać rozpiętość 250 cm. Swoim kształtem przypomina łopaty. Łoś zrzuca go co roku. Ciąża samicy trwa około 36 tygodni; samica rodzi od jednego do trzech młodych, które karmią piersią przez około cztery miesiące. Żyją do 20 lat.

Pelikan północnoamerykański to imponujący ptak o wysokości 50–70 cm, rozpiętości skrzydeł około 110 cm i wadze 7 kg. Podobnie jak inne pelikany, jest potężnie zbudowany, ma długą szyję, wyraźnie krótkie kończyny i charakterystyczny mocny dziób z kieszenią na gardło. Podobnie jak inne pelikany, podstawowym składnikiem jego pożywienia są ryby, na które podobnie jak pelikan brunatny nie nurkuje, lecz poluje pływając na powierzchni. Podobnie jak inne pelikany, podstawowym składnikiem jego pożywienia są ryby, na które podobnie jak pelikan brunatny nie nurkuje, lecz poluje pływając na powierzchni. Gniazdują w stadach, które mogą liczyć do 5000 par. Składa 2-4 jaja w gnieździe w formie płytkiej dziury w ziemi, którego okres inkubacji trwa około 1 miesiąca. Młode opuszczają gniazdo po około 3-4 tygodniach.

Panda wielka żyje niemal bez przerwy w bambusowych zaroślach. Technicznie rzecz biorąc, jest wszystkożercą, ponieważ czasami żywi się jajami i zjada niektóre owady wraz z bambusem. Są dla niej niezbędnym źródłem białka. Uszy jej się trzęsą, kiedy żuje. Dorosła panda waży 70–160 kg i mierzy 1,2–1,9 m długości. Ogon pandy jest krótki, zwykle ma tylko 10–15 cm długości. W przeciwieństwie do innych niedźwiedzi nie zapada w stan hibernacji, ponieważ nie jest w stanie zgromadzić wystarczających zapasów tłuszczu. Panda wielka prowadzi samotny tryb życia, dlatego samce i samice spotykają się zwykle tylko podczas zalotów, od marca do maja. Kopulacja jest krótkotrwała (od 30 sekund do pięciu minut), ale powtarzana. Ponieważ zarodek rozwija się bardzo szybko, samica może teoretycznie urodzić w ciągu zaledwie 45 dni, ale w zależności od warunków otoczenia może to zająć również do sześciu miesięcy.

Żółw olbrzymi to duży żółw lądowy żyjący na Seszelach. Są to jedne z najdłużej żyjących stworzeń na świecie. Długość skorupy dorosłego żółwia wynosi do 120 cm, może ważyć do 200 kg i żyć do 160 lat. To czyni go drugim co do wielkości żółwiem lądowym. Karapaks (grzbietowa część skorupy żółwia) ma brązowy kolor i kształt wysokiej kopuły. Potężne nogi służą również jako wsparcie dla ciężkiego ciała. Jego szyja jest bardzo długa i bardzo duża, co pomaga żółwiowi wykorzystywać gałęzie do jednego metra nad ziemią jako źródło pożywienia. Choć zazwyczaj są powolne i ostrożne, potrafią rozwinąć znaczną prędkość. Są również doskonałymi pływakami. Są one najbardziej aktywne w nocy, kiedy spędzają czas na poszukiwaniu pożywienia. Żywią się głównie liśćmi, owocami i pędami roślin, czasami także szczątkami zwierząt, więc są roślinożercami.