Antylopa Derby jest największą ze wszystkich antylop, zamieszkującą otwarte sawanny porośnięte gęstą roślinnością. Są to głównie zwierzęta prowadzące dzienny tryb życia, ale nie jest wyjątkiem to, że można spotkać tę antylopę wieczorem lub w nocy. Żywią się głównie liśćmi, gałązkami i różnymi pędami, są też skubaczami. Żyją głównie w koczowniczych grupach liczących około dwudziestu zwierząt, chociaż można je spotkać w parach. Antylopa Derby osiąga wysokość w kłębie od 150 do 175 cm i wagę od 300 do 1080 kg. Obie płcie mają stosunkowo długie, ostre i skręcone rogi, które u samców są zwykle większe (do 120 cm). Młode ma już typowe pręgi po urodzeniu, które nie zmieniają się przez całe życie i są tak niepowtarzalne jak odciski palców u każdego osobnika.
Surykatki zamieszkują suche sawanny, pustynie i półpustynie we wnętrzu Republiki Południowej Afryki. Chowają się przed słońcem i drapieżnikami w szczelinach skalnych, kopcach termitów i norach, za innymi ssakami lub same je kopią. Surykatki poruszają się w grupach liczących do 30 osobników o ścisłej strukturze społecznej. Na czele grupy stoi para dominująca, która zazwyczaj jako jedyna się rozmnaża. Jeśli niedominująca samica ma młode, o tym, czy przeżyją, decyduje lider pary. Dominująca samica może znęcać się nad podporządkowanymi sobie samicami, wyciągać ich młode z nor, a nawet je zabijać. Surykatki jedzą także jadowite węże, pająki i skorpiony, gdyż surykatki radzą sobie z ich trucizną i są na nią odporne. Nazwa surykatka ma pochodzenie francuskie, gdzie souris-chat oznacza coś w rodzaju „myszy-kota”.
Pelikan północnoamerykański to imponujący ptak o wysokości 50–70 cm, rozpiętości skrzydeł około 110 cm i wadze 7 kg. Podobnie jak inne pelikany, jest potężnie zbudowany, ma długą szyję, wyraźnie krótkie kończyny i charakterystyczny mocny dziób z kieszenią na gardło. Podobnie jak inne pelikany, podstawowym składnikiem jego pożywienia są ryby, na które podobnie jak pelikan brunatny nie nurkuje, lecz poluje pływając na powierzchni. Podobnie jak inne pelikany, podstawowym składnikiem jego pożywienia są ryby, na które podobnie jak pelikan brunatny nie nurkuje, lecz poluje pływając na powierzchni. Gniazdują w stadach, które mogą liczyć do 5000 par. Składa 2-4 jaja w gnieździe w formie płytkiej dziury w ziemi, którego okres inkubacji trwa około 1 miesiąca. Młode opuszczają gniazdo po około 3-4 tygodniach.
Gatunek ten należy do najbardziej znanych i najczęściej hodowanych dużych papug z rodzaju Ara. Jego ojczyzną jest północna i środkowa część Ameryki Południowej. Bardzo ważne są dla niego dojrzałe drzewa z dziuplami, w których zakładają gniazda. Samica składa 2-4 jaja, na których siedzi tylko samica (23-27 dni), natomiast samiec ją karmi. Pisklętami opiekują się oboje rodzice do czasu usamodzielnienia się, pisklęta opuszczają gniazdo po około 3 miesiącach. Ara ma bardzo dobre cechy do udomowienia wszystkich ar. Jeśli chodzi o hodowlę ary, nie jest to gatunek odpowiedni dla początkujących. Jego wysoka inteligencja i fiksacja na punkcie człowieka znajduje odzwierciedlenie w potrzebie stałego dopływu bodźców i dużych wymaganiach czasowych więźnia porównywalnych z psem. Jeśli ptak trzymany w klatce nudzi się, pojawiają się trudne do wyleczenia zaburzenia psychiczne, objawiające się agresją, krzykiem lub samookaleczeniem fizycznym. Inaczej jest w przypadku hodowli wolierowej w parach. Żywią się owocami, orzechami i kokosami. W poszukiwaniu pożywienia leci na odległość do 25 kilometrów. Wszystkie ary to ptaki długowieczne, żyjące w niewoli ponad 50 lat.
Niedźwiedź polarny jest nieporównywalnie największym i najsilniejszym stworzeniem lądowym, jakie może przetrwać w mroźnym środowisku Arktyki. Warstwa podskórnego tłuszczu unosi go jak kamizelkę ratunkową i za pomocą szerokich łap rozwija przyzwoitą prędkość dziesięciu kilometrów na godzinę. Żyje głównie z polowań, a jego główną ofiarą są foki przebywające na krawędziach lodu morskiego. Jeśli nie ma wystarczającej ilości pożywienia, żyje dzięki zapasom tłuszczu i może głodować przez kilka miesięcy. Podobno największy znany do tej pory okaz osiągnął wagę 1002 kg i mógł mieć około 3,5 metra wysokości w pozycji pionowej.
Jest typowym wszystkożercą, preferującym życie w starych drzewostanach. Dzik od zawsze był ważnym zwierzęciem łownym, dlatego bardzo często pojawia się w folklorze. Wyhodowano z niego świnię domową, hodowaną na mięso i tłuszcz. Dziki były postrzegane jako szkodniki od czasów starożytnych. Dorosłego samca dzika określa się jako knura lub knura, samicę jako maciorę, a młode od urodzenia (casting) do 31. roku życia. marca następnego roku jako prosię. Największym zagrożeniem dla dorosłych świń jest głównie wilk lub niedźwiedź, natomiast prosięta mogą stać się stosunkowo łatwym łupem dla rysi, lisów, dzikich kotów czy różnych drapieżników (orlików i bielików) czy puchaczy. Polowanie na świnie w Czechach jest dozwolone przez cały rok.
Samice w stadzie są w większości spokrewnione na różne sposoby, a także karmią młode lwiątka od innej samicy. Kobiety ważą 120-150 kg. Samica łapie do 3/4 całego pożywienia w stadzie. Samce lwów żywią się ofiarami lwic. Samiec lwicy oddziela się od stada i przez kilka dni cieszy się kryciem. Kojarzą się mniej więcej co 20 minut. Obecnie nie polują i nie jedzą. Po ciąży trwającej 105-125 dni lwica rodzi zwykle 2-4 młode o wadze 1-2 kg, które rodzi gdzieś w schronisku i samotnie.
Jego pierwotną ojczyzną są Indie i Sri Lanka, gdzie najczęściej przebywają w lasach liściastych, zaroślach, ale także na terenach trawiastych. Pawie są często trzymane na wolności w parkach zamkowych i ogrodach zoologicznych. Paw jest narodowym ptakiem Indii. Samiec pawia w koronie ma niebieską głowę, szyję i brzuch. Tylne pióra są zielonkawo-brązowe, a skrzydła brązowe i czarne paski. „Ogon” pawi nie jest w rzeczywistości prawdziwym ogonem, ale raczej bardzo wydłużonymi górnymi piórami ogona, które tworzą tzw. "chodnik". Na końcu każdego pióra skrzydła znajduje się „pawie oko”. Samce mogą mierzyć ponad 2 metry nawet z pióropuszem. Zarówno samce, jak i samice mają na głowie kilkucentymetrową koronę. Nawet pawie mogą rozłożyć pióra ogona, gdy są zagrożone, ale są one znacznie mniejsze niż u koguta. Samice składają 4–8 jasnobrązowych jaj. Młode wylęgają się po 28 dniach. Samica opiekuje się pisklętami samotnie. Pawie mogą żyć do piętnastu lat.
Wilk pospolity był tu pospolitym zwierzęciem aż do końca XVII wieku. stulecie. Od początku XVIII w. jego liczba znacznie spadła. wieku, aż do całkowitej eksterminacji pierwotnej populacji. Czy ma 66 lat?81 cm i waży 35?45 kg. Żyje i poluje w stadach, które możemy postrzegać jako rodziny. Paczka liczy więcej niż 10 członków, zwykle 2-8. Zabawnie poluje na jelenie i dziki. Najważniejszymi zmysłami wilka są węch i słuch. Zmysł węchu jest setki, a nawet miliony razy lepszy niż ludzki. Wilk potrafi tropić swoją ofiarę z odległości kilku kilometrów. Prędkość jazdy: 58 km/h. Wilk może biec z prędkością 25–50 km/h na dystansie około 20 km. Oczywiście prędkość różni się w zależności od terenu i celu biegania. Potrafi pokonywać dziennie kilkadziesiąt, a czasem nawet kilkaset kilometrów. Wilki żyją w niewoli około 12–15 lat, na wolności krócej.